ما ایرانیان انسانهای مودبی هستیم و بسیار مقید به تعارفات روزمره میخواستم اتفاقی که امروز در حین رانندگی برای بنده پیش امد و نکته جالبی که نظر بنده را به خود جلب کرد برایتان تعریف کنم پشت یکی از چراغهای قرمز شلوغ شهر بالاخره پس از چندین دقیقه معطلی موفق شدم به ردیفهای نزدیک به چراغ راهنمایی برسم از انجا که میخواستم به سمت چپ تغییر مسیر بدهم پشت یک دستگاه خودروی سمند منظر سبز شدن چراغ راهنمایی ماندم به محض سبز شدن چراغ خودروی جلویی من تصمیم به حرکت گرفت اما از انجا که ترافیک زیاد بود یک خودروی نیسان در میانه راه قرار داشت و خودروی سمند نیز به جای اینکه از پشت نیسان که مسیر باز بود عبور کند قصد داشت از جلوی نیسان دور بزند خلاصه خودروی نیسان هم اجازه اینکار را به او نداد و مسیر مستقیم خود را طی کرد و خودروی سمند ناچار به توقف شد و جلوی حرکت خودرو های پشت سر خود را هم گرفت.بحث من در اینجا پیدا کردن مقصر نیست ممکن است در این اتفاقات هر کس به نوبه خود مقصر باشد اما ما که اینهمه نسبت به تعارفات روزمره و رعایت ادب حساس هستیم نباید قدری فرهنگ بخشش را در وجود خود رشد دهیم انهم از نوع بدون انتظار تقدیر و تشکرش همانطور که گفتم راننده نیسان نیز در این جریان بی تقصیر نبوده و قطعا با وجود زرد بودن یا قرمز شدن چراغ به مسیرش ادامه داده ولی راننده سمند نیز میتوانست با انتخاب مسیر از پشت خودروی نیسان به مسیر خود ادامه دهد حال انکه اگر از برخورد با نیسان و خسارت ناشی از تصادف با ان نمیترسید قطعا موجبات یک ترافیک را هم به وجود می اورد و با این کار خود باعث شد که بنده و شاید سایر رانندگان حرفهایی که شاید شایسته ایشان نبوده نثار ایشان نماییم. البته بنده بعد از ارام شدن از ناراحتی به وجود امده برایم با خود به فکر فرو رفتم که حرفهای من بی ادبی بوده یا رفتار اشخاصی که در برخوردهایشان گوی سبقت را در رعایت اداب میربایند و نمونه یک انسان با اخلاق هستند اما در رفتارشان چیزی خلاف این واقع را به معرض ظهور میرسانند. ایا اینهمه ایات و احادیثی که در وصف اخلاق خوش است مشمول حال این اشخاص با ادب میگردد.